„Rosja to miejsce narodzin słoni”, czyli jak KMZ stworzył nowe obiektywy dla profesjonalistów. Artykuł od czytelnika Radozhiva

Notatka 'Rosja to miejsce narodzin słoni czyli jak KMZ stworzył nowe obiektywy dla profesjonalistów” przygotowane Rodion Eshmakov (subskrybuj Instagram!)

W lecie 2020 pojawił się informacja o wypuszczeniu przez Krasnogorskie Zakłady Mechaniczne nowej linii optyki do nowoczesnych lustrzanek i bezlusterkowców. W grudniu zapowiedziano kolejny obiektyw – Zenitar 50/1.5. A teraz, na wiosnę 2021 roku, wszystkie wymienione obiektywy, a także te wyprodukowane wcześniej, pojawiły się w oficjalnym sklepie internetowym zenit.zdjęcie po dość nieskromnych cenach nie tylko dla rynku WNP, ale także dla całego rynku światowego. Wiele obiektywów jest znacznie droższych niż wiele bardziej zaawansowanych odpowiedników. Rozsądne pytanie: co kryje się „pod maską” nowej optyki KMZ? Przeczytaj odpowiedzi, domysły i przemyślenia w tym bardzo długim, emocjonalnym, nieakademickim artykule.

Wykaz obiektywów wyprodukowanych przez KMZ na dzień 02.05.21:

№	Imię*	FR, mm	Współczynnik przysłony	Waga, gramy	Średnica, mm	Wierzchowiec
1	Zenitar 3,5/8	8	F / 3.5	690	89	Canon EF, Nikon F
2	MS Zenitar 2,8/16	16	F / 2.8	350	60	M42, Canon EF, Nikon F
3	Zenitar 2/35	35	F / 2	300	61.5	Sony FE
4	Zenitar 0,95/50 E	50	F / 0.95	1200	85.5	Sony FE
5	Zenitar 1,2/50s	50	F / 1.2	690	74.5	Canon EF, Nikon F (APS-C)
6	Zenitar 1,5/50	50	F / 1.5	287	61.5	Sony FE
7	Selena 1,9/58	58	F / 1.9	450	73	Canon EF, Nikon F
8	Zenitar 2,8/60 Makro	60	F / 2.8	590	76	Canon EF, Nikon F
9	MS Zenitar 1,4/85	85	F / 1.4	580	78	Canon EF, Nikon F
10	Helios-40-2 1,5/85	85	F / 1.5	820	82	M42, Canon EF, Nikon F

*KMZ wymienia parametry optyki w tradycji niemieckiej, w tekście używam bardziej swobodnych oznaczeń.

Pod koniec kwietnia w Moskwie odbyła się wystawa fotograficzna, na której każdy mógł zobaczyć, a nawet dotknąć świeżej optyki KMZ (kupić tam bilet). Udało mi się go odwiedzić i poznać szczegóły dotyczące zarówno części technicznej nowych obiektywów, jak i specyfiki ich pozycjonowania na rynku.

Mamy więc przed sobą dokładnie dziesięć obiektywów (nie wymieniam Zenitara 35/1, ponieważ nie jest on dostępny w sprzedaży jako osobny produkt), obejmujących zakres ogniskowych od 8 do 85 mm, co jest dość bogatym asortymentem.

Co mówią suche dane?

Fakt 1. Obecnie linia obiektywów KMZ skierowana jest przede wszystkim do użytkowników lustrzanek cyfrowych (CZK).

Tylko 3 z 10 obiektywów są przeznaczone do aparatów bezlusterkowych (BZK). Nie pokrywa się to ze światowym trendem ograniczania produkcji centralnych zaworów sterujących i optyki do nich, co może świadczyć o opóźnieniu cyklu rozwoju w stosunku do potrzeb rynku. Oczywiście obiektywy do lustrzanek dobrze sprawdzają się na bezlusterkowcach, ale zazwyczaj są znacznie większe i cięższe niż odpowiedniki z krótkim tylnym segmentem.

Fakt 2. W KMZ nie wiedzą o uniwersalnych mocowaniach optyki.

Trudno winić producenta za brak optyki do mało popularnych Sony i Pentaxa CZK. Dodatkowo niektóre obiektywy dostępne są z dość uniwersalnym gwintem M42.

Nie dotyczy to jednak optyki do UPC: choć od dawna prezentowane są szybko rozwijające się systemy Fujifilm GFX (G), Nikon Z, Leica L (tu Panasonic L, Sigma L), Canon R, Canon M, FujiFilm X - KMZ optyka (łącznie 3 obiektywy) przeznaczona jest tylko do mocowania Sone FE (dodaję literę F dla podkreślenia, że ​​optyka przeznaczona jest do aparatów pełnoklatkowych), co nie jest kompatybilne z innymi systemami.

Jak z sytuacji wyszli chińscy producenci manualnej optyki dla UPC? - Oni używają Uchwyt do Leiki M, kompatybilny przez adaptery ze wszystkimi nowoczesnymi systemami. W najgorszym razie pamiętasz też o istnieniu starego, niewygodnego, ale bardzo uniwersalnego montażu M39 LTM.

Fakt 3. W KMZ przy obliczaniu optyki nie uwzględniają szczególnie wymiarów i wagi produktu końcowego.

Tak więc prawdopodobnie największe rybie oko 8 mm jest produkowane w Rosji, z parametrami wagowymi i rozmiarowymi, jak obiektyw 300 mm Rubinowy 300/4.5 - "Sowieckie mikrokomputery są największe na świecie!" odpowiednik koreański, Samyang 8/3.5, półtora raza lżejsza i 1,5 cm mniejsza w średnicy.

Gigant Zenitar 50/0.95 również stał się synonimem: jego masa (1,2 kg) jest tylko o 140 g mniejsza niż masa teleobiektywu do fotoguna Tair-3FS 300/4.5! Używa tej samej średnicy filtra, co wspomniany Tair (72 mm). Dla porownania: Mitakon 50/0.95 III, dostępny dla wszystkich nowoczesnych pełnoklatkowych UPC, ma prawie połowę masy.

Mniej więcej to samo można powiedzieć o obiektywie do lustrzanek APS-C (gatunek zagrożony!) Zenitar 50/1.2s, który jest dwa razy cięższy i ogólnie równomierny podobne stare soczewki.

Helios-40-2 waży aż 820 gramów! Oczywiste jest, że konstrukcja optyczna samego obiektywu jest wyjątkowo nieporęczna. Jednak jego techniczna wersja „Cyclops” ma masę „tylko” 450 g, czyli prawie o połowę mniej. Sam mechanizm membrany nie waży 370g, można w to uwierzyć.

Podobno nieprzyzwoite gabaryty wiążą się z zastosowaniem grubych elementów optycznych, przez co można sobie poradzić z mniejszą liczbą obiektywów. W realiach słabo rozwiniętej i przeciętnie wyposażonej niezautomatyzowanej produkcji opracowywanie, produkcja i montaż złożonych układów wielosoczewkowych (hello, Sigma) jest zadaniem nietrywialnym. Tak więc wydawanie większej ilości szkła, więcej metalu jest łatwiejsze i bardziej opłacalne ekonomicznie dla zakładu. Jest to również korzystne dla prywatnych klinik, które później zajmą się leczeniem przepukliny krążków międzykręgowych u użytkowników nowej optyki KMZ.

Fakt 4. Wydaje się, że wiele nowych obiektywów KMZ jest opartych na starych lub bardzo starych konstrukcjach. Zdecydowanie nie można powiedzieć, czy Zenitar 8/3.5 był przeróbką obiektywu Zodiak-10 o tych samych znakomitych wymiarach, ale niezawodnie wiadomo, że Zenitar 2,8/16 nie różni się optycznie od podobny obiektywKtóry wydany 30 lat temu.

Ponadto nietrudno zgadnąć (jednak przedstawiciele KMZ tego specjalnie nie ukrywają), że Zenitar 50/1.5 to przerobiony Lomography New Jupiter-3+, który z kolei różni się od obiektywu masowo produkowanego od 1952 roku. dopiero w oświeceniu ( i co z tego – są jeszcze trzy grupy soczewek!) i MDF (co z tego – Chińczycy mają makrohelikoidę M39-NEX o odpowiedniej grubości!). Czy muszę tutaj o tym wspomnieć? Jowisz-3 jest przeliczeniem schematu Sonnar 50/1.5 (L. Bertele) z połowy lat 1930.?

To samo można powiedzieć o osławionym „bestsellerze”, który rozpoczął historię ręcznej histerii w przestrzeni postsowieckiej – Helios-40-2, który różni się jedynie wyglądem zewnętrznym i oświeceniem od swojego radzieckiego odpowiednika.

Wreszcie Zenitar 85/1.4 bazuje na obiektywie z 1991 roku. MS Gelionar-1 85/1.4 (według inżynierów KMZ nastąpiło przeliczenie). Biorąc pod uwagę, że poziom technologii pod koniec lat 1980. w ZSRR był o 20 lat za światem, produkt ten wcale nie wygląda na innowacyjny.

Fakt 5. Przedstawiciele zakładu KMZ uważają, że dostarczanie konsumentowi dokumentacji technicznej soczewek nie jest wymagane. Jaka jest dokumentacja? Przede wszystkim jest to obraz podstawowego schematu optycznego obiektywu (w żargonie nazywaliśmy go po prostu schematem optycznym; w rzeczywistości schemat optyczny zawiera dokładne wartości wszystkich parametrów fizycznych i geometrycznych obiektywu). soczewki), są to wykresy charakterystyki kontrastu częstotliwości (MTF, MTF) soczewek .

Bez tych danych konsument kupuje „świnię w worku”, zwłaszcza jeśli chodzi o obiektywy, które nie są kopiami starych: łatwo się domyślić, jak różną jakość można obliczyć dla banalnego obiektywu 85/2. Nawet przy braku wykresów MTF prawie zawsze można określić, czego można się spodziewać po szkicu projektu optycznego. Na wystawie w pawilonie Zeiss można było nawet zobaczyć soczewki dosłownie przecięte na pół, pokazujące piękno, precyzję i zwięzłość konstrukcji optycznej. KMZ nawet nie da ci zdjęcia, wierząc, że obchodzi to tylko zgraja fanatyków.

W celu orientacji konsumenckiej (oraz w celach reklamowych) producenci optyki często opracowują specjalne instrukcje dla elementów o niskiej dyspersji (ED, ULD, SLD, SED itp.) lub o wysokim współczynniku załamania światła (HR), czego nie robią żadne Do tej pory rosyjski producent. Oczywiście ten sam obwód można zaimplementować w zupełnie inny sposób na „starym” i „nowym” szkle (przykłady: Tesar 80/2.8 1939 i 1949 Industar-26m и Industar-61L), dlatego obecność takich wskazań naprawdę często odgrywa ważną rolę dla konsumenta.

W palecie szkła optycznego produkowanego w Federacji Rosyjskiej w zakładzie LZOS (najbardziej odpowiednie rodzaje szkła zaznaczone są na czerwono) łatwo znaleźć to, co można nazwać szkłem ED lub HR.

Fakt 6. Żaden z obiektywów KMZ nie należy teraz do budżetowego przedziału cenowego: ceny zaczynają się od 250 USD. Podczas gdy chińskie / koreańskie odpowiedniki mogą kosztować 2-4 razy taniej przy podobnych właściwościach konsumenckich. W przeszłości obiektywy takie jak Zenitar 50/1.2s, a zwłaszcza Zenitar 16/2.8, były znacznie tańsze i kosztowały około 150 USD.

Może wydawać się zaskakujące, że cena (w Federacji Rosyjskiej) Zenitara 35/2 jest prawie wyższa niż cena wysokiej klasy obiektywu z autofokusem Sigma 35/1.4, na przykład. Innymi słowy, obiektywy plasują się cenowo jak rozwiązania premium, takie jak linia Canon L, choć zarówno optycznie, jak i strukturalnie są im beznadziejnie daleko.
Jedynym możliwym konsumentem jest więc zamożny zachodni miłośnik sowieckiego dziedzictwa.

Fakt 7. Według działu marketingu KMZ wszystkie te soczewki są przeznaczone do użytku przez profesjonalistów (dosłownie). Zostawię to bez komentarza.

Teraz, gdy znamy już ogólny stan rzeczy, możemy poświęcić nieco więcej uwagi niektórym soczewkom.

Co jest w czarnej skrzynce?

Niestety nie miałem okazji zrobić żadnych testów nowych obiektywów w aparacie. Zakłada się, że jeśli producent jest zainteresowany przetestowaniem swojej optyki i otrzymaniem informacji zwrotnej, dostarczy optykę do badań. Tak się jednak nie stało.

Zenitar 50/1.2s (patent EN 2592746 C1) to jedyny z nowych obiektywów KMZ, który naprawdę fotografowałem od dłuższego czasu. A teraz nadal go używam.

Według dostępnych danych obiektyw został obliczony na zlecenie Towarzystwa Lomograficznego, obliczony od podstaw. Obiektyw przeznaczony do aparatów Canon APS-C początkowo miał komponent asferyczny, później uproszczono go, aby obniżyć koszty produkcji, a do nazwy dodano literę „s” – „sferyczny”.

Z założenia obiektyw jest potomkiem Planara, którego zarysy można wyraźnie zobaczyć na szkicu układu optycznego. 8 soczewek w 7 grupach zapewnia dość wysoki stopień korekcji aberracji przy kącie widzenia 32°, więc nawet pomimo wyrzeczeń związanych ze zwiększeniem tylnej ogniskowej obiektywu do użytku z CZK, jakość optyczna tego Zenitara jest wysoka . Na przykład jest zdecydowanie lepszy od wszystkich starych (z lat 1970. - 1980. XX wieku) obiektywów klasy 50/1.2 czy 50/1.4 i nie ustępuje podobnym chińskim obiektywom do bezlusterkowców, które są znacznie łatwiejsze do opracowania. Na przykład ten obiektyw jest znacznie ostrzejszy w centrum kadru niż 7rzemieślników 50/1.1.

Pomimo tego, że Zenitar 50/1.2s jest przeznaczony do ramki APS-C w latach 2010-tych, działa bez problemów z ramką formatu APS-H. Dobrym pomysłem jest też przycięcie pełnej klatki do 4:3, tak jak w przypadku wąska soczewka filmowa.

Ale jest też duża mucha w maści w beczce miodu. Obiektyw jest dostępny zarówno dla aparatów Canon, jak i Nikon. Tyle, że podobno wszystkie obiektywy do bagnetu Nikon F, ze względu na swoją małą średnicę, mają częściowo osłoniętą tylną soczewkę, dlatego geometria jasność zredukowane do F/1.4. Z tego powodu złamano wiele egzemplarzy dotyczących uczciwości wskazania F/1.2 na tym obiektywie. Kopia z mocowaniem Canon EF wykazała taki sam czas otwarcia migawki i oświetlenie klatki w porównaniu z 7rzemieślników 50/1.1 na całkowicie otwartych otworach. Średnica źrenicy wejściowej soczewki również odpowiada F/1.2.

Kolejnym problemem związanym z obiektywem jest, jak zauważono wcześniej, duża masa.

Tym samym obiektyw ten można przypisać wielu ciekawym: przy odpowiedniej jakości optycznej obiektyw może być bardzo ciekawym rozwiązaniem dla użytkowników lustrzanek firmy Canon. Jednak lubię go używać również w pełnoklatkowym bezlusterkowcu Sony. Jednak czas tego obiektywu szybko mija wraz z lustrzankami APS-C.

Helios-40-2 w nowej konstrukcji można uzyskać z mocowaniem Canon EF (-C) lub Nikon F (-N), wersja z gwintem M42 ma tradycyjny „sowiecki” korpus.

Właściwie poza wykończeniem i oświeceniem optyki produkt ten niczym nie różni się od radzieckiego obiektywu. Choć spotykałem się z opiniami, że wersje z mocowaniem „skręcają się w złą stronę”, nie wierzę w to. Ta sama konstrukcja optyczna to plus i minus. Helios-40 to obiektyw przeciętnej jakości, ale za to go kochają.

Niestety obiektyw nie został całkowicie przeprojektowany pod względem konstrukcyjnym. Jego układ nie zmienił się od lat 1950. XX wieku. Wykorzystuje tę samą aperturę w kształcie gwiazdy, co tworzy mity, że można fotografować tylko z szeroko otwartym obiektywem (tak, naprawdę - nie chciałbym też takich pił w bokeh). Nawiasem mówiąc, początkowo ta forma została wykonana w celu zlinearyzowania skoku membrany.

Obiektyw nadal jest ciężki, choć lżejszy dzięki stopce statywu.

W tym obiektywie nie ma więc nic fundamentalnie nowego. Nie ma żadnych ulepszeń konstrukcyjnych. Na szczęście również pogorszenie. Korzyści z wielowarstwowego oświecenia powinny być, ale nawet ono nie jest jednakowo przydatne (na przykład MS Jowisz-9 szczerze mówiąc gorzej w reprodukcji kolorów niż Jowisz-9 KMZ 1959). Ale to wciąż ten sam Helios-40, który nie może nie zadowolić swoich wielbicieli.

Dokładnie to samo można powiedzieć o obiektywie. Zenitar 50/1.5, który jest wątpliwą reinkarnacją Jowisza-3.

Konstrukcja obiektywu budzi mieszane emocje: to nieuniwersalne mocowanie Sony E, to dziwna osłona na dole obiektywu.

Lomography Jupiter-3+ dla archaicznego gwintu M39 wyglądał znacznie ładniej, ale… wydaje się, że wszyscy byli zbyt leniwi, aby przerobić jego konstrukcję i postanowiono zrobić „puffy” cholewkę dla istniejącego produktu.

Biorąc pod uwagę koszt nowego obiektywu, który jest 10 razy wyższy od kosztu Jupiter-3 na rynku wtórnym i taki sam jak Carl Zeiss C Sonnar 50/1.5 ZM (obiektyw 2005, obliczony na podstawie oryginału Obiektyw Bertele), przy braku jakiejkolwiek „zabójczej cechy” - w tym obiektywie nie widać ani kropli sensu.

Zenitar 16/2.8 Pod względem właściwości konsumenckich nie różni się niczym od obiektywu z 1989 roku, z wyjątkiem konstrukcji. Być może nowe oświecenie jest trochę lepsze od starego, a może dostępność opcji dla Nikona F jest niezła. KMZ pozycjonuje go jako odporny na kurz i wilgoć, chociaż obiektyw nie ma nawet gumowej uszczelki na bagnecie.

Przed podwyżką cen był to niejako najtańszy ultraszerokokątny obiektyw w krajach WNP, „rybie oko”.

Zenitar 85/1.4 - jeden z najdziwniejszych obiektywów w linii. To już nie jest „Wielki Żel” owiany legendami, ale nawet nie Samyang 85/1.4, który ma nowoczesną konstrukcję optyczną z elementem asferycznym i wewnętrznym ogniskowaniem.

Tak, jest zdecydowanie pozbawiony wszystkich wad Helios-40, w tym wagi, konstrukcji membrany i szeregu cech optycznych. Wygląda nawet bardzo przystojnie. Nie ma jednak żadnych wybitnych cech – to zwykły obiektyw 85/1.4 na poziomie technologicznym lat 1970. z dość nieoryginalnym obrazem.

Tak skromne właściwości są spowodowane użyciem absolutnie zwykłego planu siedmiosoczewkowego. Ten obiektyw byłby dobry w ZSRR, z premierą było 30-40 lat. Dobry? Tak, wydaje się. Ciekawe? Nie.

To samo można powiedzieć o „spóźnionym” okrągłym „rybie oko”. Zenitar 8/3.5 (patent EN 2626298 C1).

Zenitar 50/0.95 stara się konkurować zarówno ze znanymi markami, jak i chińskimi producentami w niszy szczególnie jasnych obiektywów.

Ten obiektyw jest najbardziej obszerny wśród swoich odpowiedników, mimo że wykorzystuje tylko 9 soczewek w 8 grupach. Jak zauważono wcześniej, jest to konsekwencja braku elementów asferycznych w obwodzie (Leica Noctilux 50/0.95 ma tylko 8 soczewek, ale 2 z nich są asferyczne) oraz możliwości montażu optyki z bardziej złożonymi obwodami.

Obraz koncepcji układu optycznego obiektywu nie jest publikowany. Istnieje jednak możliwość przeprowadzenia analizy z wykorzystaniem dwóch znanych pełnoklatkowych obiektywów (obiektywy o mniejszym kącie widzenia mają różne schematy!) 50/0.95 typów konstrukcji obiektywów:

1. Typ „Noctilux Asph” jest przodkiem Planarów z ujemną przednią częścią, która przekształciła się w złożoną „Afocal Wide Angle Attachment”. Najjaśniejszym przedstawicielem jest Zeiss Otus 55/1.4.

2. Typ "Mitakon" - opracowanie "soczewki Herzbergera", Planara z układem soczewek zbierających z tyłu ("przyspieszacz"). Schemat jest szczególnie popularny wśród chińskich producentów, w szczególności 7artisans / TTArtisan / Laowa.

Porównajmy teraz oba schematy i wynik ich pracy z wyglądem obiektywu Zenitar 50/0.95 oraz z wynikiem jego pracy. Notatka:

1. Zenitar ma mniejszą liczbę elementów w porównaniu z Mitakonem przy braku (przynajmniej ich obecności nie zapowiedziano) specjalnych elementów w konstrukcji optycznej - asferycznych lub o niskiej dyspersji. Podważa to możliwość obliczenia obiektywu o rozsądnej jakości optycznej według schematu Mitakona.
2. Zenitar ma stosunkowo niewielką tylną grupę soczewek, co różni się od konstrukcji Mitakona. Istniejący analogowy Mitakon firmy TTArtisan ma większą liczbę elementów przy mniejszym rozmiarze tylnej soczewki, m.in. specjalne (w tym 1 asferyczny).
3. Obraz Zenitara wyraźnie pokazuje, że pierwszy obiektyw jest negatywem, podobnie jak Noctilux. Do tej pory nie istnieją obiektywy typu Mitakon o ogniskowej 50 mm z tego typu soczewkami negatywowymi. Ale tam jest 35/0.95.
4. KMZ nie opanował masowej produkcji produktów z soczewkami asferycznymi w schemacie. Większą liczbę elementów optycznych w porównaniu z Noctiluxem można precyzyjnie wytłumaczyć potrzebą poprawy korekcji obiektywu ze względu na rozszczepienie soczewki.
5. Zenitar ma podobny Noctilux, ale bardziej wyraźny ogólny profil aberracji (rodzaj korekcji aberracji sferycznych i komy).
6. KMZ ostatnio współpracował z Leicą, a nawet wypuścił Jezioro zamienione w Zenith (rodzaj Maybacha z emblematem VAZ).

Opierając się na kombinacji czynników, można rozsądnie sądzić, że najprawdopodobniej Zenitar 50/0.95 został opracowany nie bez udziału Leiki (KMZ kupił licencję na konstrukcję optyczną?). Mówiąc najprościej, jest to adaptacja nie najnowszego, ośmiosoczewkowego obiektywu asferycznego do realiów produkcji rosyjskiej, gdzie zamiast jednej małej soczewki asferycznej łatwiej jest wyprodukować i wykorzystać kilkanaście ogromnych zwykłych soczewek. Ale w rzeczywistości nie jest to prostsze - schematów wieloobiektywowych też jak dotąd nie da się zmontować.

W rzeczywistości to właśnie zwiększa zainteresowanie obiektywem. Zdecydowanie daleko mu do ideału optycznie, jest zdecydowanie za ciężki, ale przynajmniej bardzo różni się od chińskich odpowiedników na zdjęciu (tu jest naprawdę bliższy oryginalnemu Noctiluxowi), co wyróżnia go. Ponadto Zenitar jest wielokrotnie tańszy od asferycznego Noctilux 50/0.95. Kolejnym plusem jest to, że rosyjski producent nie przyjął jeszcze chińskiego systemu pomiaru apertury, gdy w rzeczywistości F / 0.95 okazuje się, że F/1.3 - Osobiście ufam KMZ pod tym względem bardziej niż Mitakonowi czy 7Artisans/TTArtisan.

Mimo masywności elementów korpusu Zenitar 50/0.95 ma spory MDF za pięćdziesiąt dolarów – aż 0.7 metra przy „nomie” około 0.5 m. obiektyw ma jeszcze przysłonę, a pół metra to całkiem spora portret o dużej twarzy z pretensjami do kunsztu i innowacji kompozycyjnej :) . Nie ma bardziej nieprzyjemnego uczucia niż wtedy, gdy wzdrygasz się przed komponowaniem kadru z MDF. Co więcej, przebieg pierścienia ogniskującego obiektywu jest rzędu pół obrotu - nie wiem, jak z tym ustawić ostrość na otwartej przysłonie.

Przy okazji, o przeponie. Jego konstrukcja to kolejny dziwny punkt. Znowu zrobili płatki o nieregularnym kształcie. Skoro robi się to w celu zlinearyzowania przebiegu pierścienia, to dlaczego jest to konieczne w przypadku zwykłego obiektywu fotograficznego? Jest to bardziej istotne w przypadku optyki kinowej sterowanej silnikami krokowymi w czasie rzeczywistym. Najprawdopodobniej projektanci laurów Helios-40 nie dają spokoju.

Ogólnie rzecz biorąc, produkt dość ciekawy, z charakterem, ale zrobiony „nie dla ludzi”.

AKTUALIZACJA (08.05.21): Znaleziony patent RU2726264C1 zawierający schemat obwodu optycznego obiektywu Zenitar E 50/0.95.

Tym samym obiektyw jest nadal projektowany z myślą o chińskich próbkach i należy do typu „Mitakon”. W patencie dużą wagę przywiązuje się do możliwości produkcyjnych soczewki: inżynierowie w miarę możliwości odmawiali stosowania elementów klejonych, uciekali się do maksymalizacji promieni krzywizny powierzchni soczewki (w soczewce 6 na 9 soczewek ma płaską powierzchnię ). Najwyraźniej jest to rzeczywiście bardzo kompromisowy obiektyw pod względem projektu, który musi być jak najprostszy w produkcji.

Wydaje się, że Zenitar 50/0.95 nie używa żadnych specjalnych rodzajów szkła: patent zawiera tabelę pokazującą, że soczewka nie ma szkieł o niskiej dyspersji (współczynnik dyspersji > ~70), ani o wysokim współczynniku załamania (współczynnik załamania > ~1.8).

Dlatego elementom optycznym nie można przypisać żadnych dodatkowych oznaczeń.

Co więcej, łatwo zauważyć, że Zenitar 50/0.95 ma nieco inną przednią grupę soczewek niż zwykły typ soczewek planarnych, z bardzo masywnym tyłem. Tak wyraźna asymetria konstrukcji, a także zastosowanie soczewki negatywowej o charakterystycznym profilu jako soczewki przedniej, przypomniały mi konstrukcję optyczną obiektyw techniczny specjalnej kamery PUSK-16.

Ogólnie w pewnym stopniu pomaga to zrozumieć przyczynę słabej korekcji aberracji pola przez Zenitara 50/0.95, a także dużej dystorsji (jej znak jest jednak odwrotny do PUSK-16). Zenitar 50/0.95 ma asymetrię konstrukcyjną, która jest zbyt duża dla obiektywu planarnego - to zwykle zapobiega korekcji zniekształceń. Sztuczne ograniczenie liczby parametrów korekcyjnych poprzez zastosowanie płaskich soczewek i wprowadzenie do schematu „wzmacniacza” (zbiera pole obrazu w małą ramkę) również w niewielkim stopniu przyczynia się do poprawy jakości nad polem.

Generalnie cuda się nie zdarzają: obiektyw zaprojektowany w celu uproszczenia montażu i obniżenia kosztów produkcji komponentów nie jest w stanie zapewnić wysokiej jakości obrazu. Zakres Zenitara 50/0.95 jest bardzo ograniczony przez jego przeciętny optyczny jakość i jego znaczna waga. Ale obiektyw Ma niezwykły bokeh, akceptowalne zachowanie w bliskim polu i „sprawiedliwe” jasność - w tym potrafi być o wiele ciekawszy niż jego chińscy odpowiednicy.

Zenitar 35/2, który (miejmy nadzieję!) powinien być dobrym obiektywem na co dzień do aparatów bezlusterkowych, również owiany jest welonem tajemniczości. Na stronie sklepu dostępny jest tylko render obiektywu, ale nie zdjęcie. Przykładowe zdjęcia również nie są dostępne. Dokumentacja niedostępna.

Wszystko, co wiemy o tym obiektywie, to to, że jest on wykonany zgodnie z projektem 7 soczewek w 5 grupach i że pierwotnie był to „Lomography Mercury-2” (nie ma nic wspólnego z podobnym do Summitar Mercury-2 20/2.5 produkowanym w ZSRR) dla aparatów z mocowaniem M39.

Nawet wygląd starej wersji obiektywu mówi o dość dużej tylnej ogniskowej. To samo można zauważyć, rozważając nowy Zenitar od strony trzonka. To od razu pozwala nam odrzucić „oficjalną wersję”, która mówi, że Zenitar 35/2 jest rozwinięciem obiektywu Jowisz-12 - Soczewki typu Biogon mają wyjątkowo krótkie tylne ogniskowe. Nie ma również negatywnych łąkotek charakterystycznych dla późnych soczewek Biogon (w oparciu o schemat Rusinowa). Dlatego Zenitar 35/2 jest zbudowany zgodnie z klasycznym planarnym schematem optycznym. Istnieją jednak dwie opcje:

1. Wpisz „50 / 1.4” - schemat z dzielonym tylnym komponentem na 2 soczewki, najczęściej wśród soczewek klasy 50 / 1.4 XX wieku. Jednym ze znanych radzieckich obiektywów zbudowanych zgodnie z tym schematem jest standardowy obiektyw filmowy OKS8-35-1.

2. Wpisz "Uranus” to rzadszy schemat, który tradycyjnie był używany do tworzenia obiektywów szerokokątnych. Najnowocześniejszym znanym przedstawicielem jest Carl Zeiss Planar 35/2 (Contax G). W ZSRR zgodnie z tym schematem produkowano optykę wielkoformatową do fotografii lotniczej i soczewki do epidiaskopów. Zaprojektowany dla aparatu Leningradu Uran 35/2 nie wszedł do produkcji.

Schematy optyczne są bardzo zbliżone i na pierwszy rzut oka mało widoczne. Zwłaszcza, gdy nikt nie pozwoli ci wejść do środka obiektywu. W rzeczywistości istnieje szereg bardzo ważnych różnic:

1. Średnica tylnej soczewki soczewek Urana jest zwykle większa lub równa średnicy soczewki przedniej. Obiektywy 50/1.4 mają mniejszą tylną grupę soczewek niż przednia.
2. Stosunek tylnej ogniskowej i ogniskowej dla obiektywów ze schematem „Uran” mieści się w zakresie 50-60%, a dla obiektywów typu „50 / 1.4” - 65-75%.

Zenitar 35/2 ma mały tylny obiektyw, a jego tylny segment szacowany jest na 25-28 mm (70-80% ogniskowej). W związku z tym obiektyw został opracowany na podstawie bardzo starego i szczerze „oklepanego” schematu optycznego typu „50 / 1.4”. Przebudziło się starożytne zło!

Podobny schemat ma obiektyw do aparatów APS-C. TT Rzemieślnik 35/1.4. Osiągnięcie dodatkowego ogranicznika apertury lub dodatkowego „stopu” pola widzenia prowadzi do mniej więcej równoważnych kompromisów w jakości obrazu przy korzystaniu z tego schematu optycznego.

Oprócz zastosowanego schematu optycznego, krytykę wywołuje duża płyta MDF dla obiektywu 35 mm - aż 0.5 m. Mogę tylko polecić KMZ, aby uhonorować tradycje do końca, skoro mówimy o Jowiszu-12, a wykonanie MDF natychmiast 1 metr. Dla porównania: bardzo nietypowe w swoich właściwościach 7rzemieślników 35/1.2 ma MDF tylko 0.35 m.

O konstrukcji i zamocowaniu do aparatu zostało już powiedziane powyżej.

Tak więc za 900 dolarów (w Federacji Rosyjskiej) konsument otrzymuje obiektyw wykonany na poziomie technologii połowy XX wieku. Nawet stosunkowo niedrogie i niezbyt udane (moim zdaniem) 7rzemieślników 35/2 równie dobrze może okazać się ciekawszy optycznie niż nowy Zenitar.

Tak więc ten obiektyw można nazwać tylko awarią. Brak wysokiej jakości obrazu, brak unikalnych funkcji.

Obiektyw pozostawił nieco lepsze wrażenie Zenitar 2,8/60 Makro. Przed nami wyspecjalizowany obiektyw makro zdolny do pracy w skali 1:1 bez dodatkowych adapterów. Schemat optyczny jest nieznany, ale obejmuje 8 soczewek w 7 grupach.

Jak wiecie, tylko 1 specjalistyczny obiektyw makro był masowo produkowany w ZSRR – tak było Fala-9 50/2.8, który był w stanie pracować w skali 1:2 bez pierścieni makro. Nie jest tajemnicą, że sam ten obiektyw jest bardzo przeciętny iw rzeczywistości nie miał znaczących przewag nad tańszym Industarem-61LZ MS (w skali 1:3 bez pierścieni makro). Nie jest też tajemnicą, że stare obiektywy makro japońskich czy niemieckich producentów radzą sobie dobrze w makrofotografii, ale kiepsko radzą sobie na długich dystansach. Wszystko to sugeruje, że Wave-9 najwyraźniej został skorygowany do pracy w nieskończoności i dlatego nie miał rzeczywistych zalet w makrofotografii, a inne obiektywy zostały skorygowane w zakresie makro. Aby przezwyciężyć to ograniczenie, producenci stosują systemy soczewek pływających, na przykład Nikon nazywa je CRC - Close Range Correction.

Nowy obiektyw KMZ wykorzystuje precyzyjne ustawianie ostrości dzięki elementom pływającym. Ściśle mówiąc, nie jest to całkowicie wewnętrzne, ale mimo wszystko prowadzi do silnego zmniejszenia wymaganego skoku helikoidy (dla Zenitara jest to ~45 mm w porównaniu z zwykle wymaganym ~75 mm) i najprawdopodobniej bardzo pomaga przy dystorsji korekta w różnych skalach strzelania.

Taki schemat nigdy nie był używany w żadnej z soczewek produkowanych w ZSRR / RF. Oczywiście możliwe, że jest to rzeczywiście oryginalny rozwój, ale najprawdopodobniej nie obyło się bez wpływu jakiegoś znanego obiektywu. Na przykład, Nikon Micro-Nikkor 60/2.8D .

Wydaje się, że nowy Zenitar ma konstrukcję planarną (nawet liczba soczewek i grup jest taka sama) i, jak wspomniany Nikkor, ma system soczewek pływających ze stałą tylną soczewką.

W przeciwnym razie możemy zauważyć przyjemny design i dobrej jakości wykończenia. Z minusów - membrana z sześcioma ostrzami. Co uniemożliwiło nalewanie więcej - nie wiem. Ale ta membrana jest elektromagnetyczna, tj. sterowany z kamery. Po raz pierwszy wśród optyki domowej. Najprawdopodobniej mechanizm kontrolny jest licencjonowany.

Obiektyw wydaje się być dobry. Ale jeśli jest pod wpływem starego Nikkora, dlaczego po prostu nie kupić Nikkora?

Najciekawszy obiektyw pod względem konstrukcji i właściwości wydał mi się Selena 58/1.9.

Ten obiektyw jest oparty na projekcie Lomography New Petzval 58 / 1.9 (2015), który został wyprodukowany w korpusie z XIX wieku. Ten schemat sam w sobie jest rzeczywiście „odwróconym” (w celu zwiększenia tylnej ogniskowej) klasycznym obiektywem Petzvala.

Nowy Petzval jest teraz wykonany w znanej nowoczesnej obudowie, ale jednocześnie zachowuje główną cechę swojego poprzednika - możliwość kontrolowania profilu aberracji w celu zmiany struktury bokeh. W obiektywie osiąga się to poprzez przesunięcie pierwszego obiektywu względem pozostałych, co prowadzi do gwałtownego wzrostu winietowania i aberracji pola. Wizualnie wygląda to na zwiększenie efektu wirowania bokeh. Zmiana trybu rozmycia odbywa się po prostu poprzez obrócenie specjalnego pierścienia na tubusie obiektywu.

Wśród wad konstrukcyjnych są duże MDF (0.8 m) i (z jakiegoś powodu) 8 listków przysłony dla wersji Nikon F, podczas gdy obiektyw z mocowaniem Canon ma 12 listków przysłony.

Ten obiektyw jest naprawdę godny uwagi ze względu na pomysłową konstrukcję i elastyczność obrazu. Co więcej, nie jest to bardzo skomplikowane z punktu widzenia schematu optycznego, ale służy jako naprawdę udana jego implementacja.

Wyniki

Linię optyki oferowaną obecnie przez KMZ w większości reprezentują albo zwykłe obiektywy, które nie wyróżniają się wśród analogów (czasem lepszej jakości, wygodniejsze i tańsze) obiektywy: są to Zenitary 8/3.5, 16/2.8, 35/2, 60/2.8, 85/1.4; lub - w czystej postaci reinkarnacje starych rozwiązań KMZ (Zenitar 16/2.8, Zenitar 50/1.5, Zenitar 85/1.4, Helios-40-2 85/1.5), z których większość jest bardzo dostępna na rynku wtórnym. Tylko 2 obiektywy na 10 używają jakichkolwiek rozwiązań progresywnych (kontrola bokeh w Selenie 58/1.9 i system korekcji soczewek pływających w Zenitar 60/2.8 Macro). I podobno tylko 2 obiektywy to naprawdę oryginalne opracowania KMZ - i nie są to tak nowe Zenitary 50/1.2s i Selena 58/1.9. Wydaje się, że obie te soczewki zostały opracowane na podstawie umowy z Towarzystwem Lomograficznym. Uszy Lakeya odstają szczerze od „jak rosyjski” Zenitar 50/0.95, chociaż stworzenie takiego obiektywu, nawet na obraz i podobieństwo znanego, to wciąż pewnego rodzaju osiągnięcie. (Aktualizacja: ten obiektyw jest nadal oryginalnym opracowaniem, aczkolwiek wykonanym z myślą o doświadczeniu chińskich producentów).

Nowe obiektywy KMZ nie mają szeregu funkcji, które są ważne dla profesjonalistów, takich jak autofokus i przysłona związane z aparatem (poza Zenitarem 60/2.8 Macro; zasadniczo dla fotografów) czy wsparcie dla napędu ostrości i sterowania przysłoną (zasadniczo do produkcji filmowej). W większości mogą więc zainteresować je tylko bardzo, bardzo wąski krąg zamożnych finansowych entuzjastów sowiecko-rosyjskiej optyki, czego przedstawiciele KMZ wydają się nie mieć świadomości.

Znajdziesz więcej recenzji od czytelników Radozhiva tutaj. Wszystkie recenzje Rodion w jednym miejscu tutaj.