Obiektyw lustrzany Samyang 500 mm 1:6.3 DX. Porównanie z Rubinarem 500/5.6. Recenzja obiektywu lustrzanego Rodiona Eshmakov

Materiał na soczewce specjalnie dla Radozhiva przygotowane Rodion Eshmakov.

Dziękuję za obiektyw dostarczony do napisania artykułu an_antonuf.

Samyang 500/6.3 to nowoczesna koreańska lustrzanka. Obraz w takim układzie budowany jest głównie dzięki odbiciu w zwierciadłach sferycznych, a soczewki zapewniają korekcję szczątkowych zniekształceń optycznych. Wynalazcą tego typu soczewek jest radziecki optyk Dmitrij Dmitriewicz Maksutow. W 1941 roku, po ponad dziesięciu latach pracy nad badaniem systemów aplanatycznych z dwoma lustrami, wymyślił metodę korygowania aberracji soczewek lustrzanych za pomocą korektora menisku apertury - tak wygląda schemat Maksutowa-Cassegraina, który jest bardzo popularny dzisiaj, urodził się.

Dodanie korektora pola do obiektywu Maksutowa-Cassegraina umożliwiło wykorzystanie systemu do fotografii - pierwsze tego typu obiektywy były radzieckie "MTO”. Następnie różni producenci na całym świecie mają własne wersje schematów optycznych dla obiektywów fotograficznych z lustrzanymi soczewkami, których głównymi innowacjami jest rozdzielenie zwierciadła wtórnego na oddzielny element, rozdzielenie menisku na dwie lub więcej soczewek, korzystanie z luster Mangin. Samyang stał się jednym z masowych producentów takich obiektywów.

Soczewki Samyang reflex, znane również pod markami Vivitar, Bower, Opteka itp., mają złą reputację ze względu na wyjątkowo słabą jakość ich pierwszych 500/8 obiektyw. Z biegiem lat poziom produkcji znacznie się rozrósł – dziś Samyang produkuje dużą linię optyki, w tym uniwersalny szybki zoom 24-70/2.8 z autofokusem (!) oraz szereg superszybkich obiektywów stałoogniskowych. Rozwinęła się również linia obiektywów lustrzanych - pojawiły się obiektywy Samyang 500/6.3 (przedstawione w tym artykule), ulepszone obiektywy 500/8, 800/8 i 300/6.3 do aparatów cropped.

Optyka z lustrzanymi soczewkami urzeka swoją kompaktowością, lekkością w porównaniu z soczewkami soczewkowymi. Dodatkowo soczewki te mają niezwykły bokeh z charakterystycznymi „pączkami”, które mają zastosowanie w celach artystycznych. Wśród tego typu optyki obiektywy Samyang są najtańsze. Zazwyczaj ich koszt nie przekracza 300 dolarów w sklepach (koszt Samyanga 500/6.3 to ~130 dolarów), a na rynku wtórnym, gdzie optyka Samyanga jest bardzo szeroko reprezentowana, czasami można dostać taki obiektyw za skromne 70-100 dolarów. Pozostaje tylko jedno pytanie - czy za te pieniądze można zrobić dobry lustrzanek?

Dane techniczne Samyang 500/6.3:

Konstrukcja optyczna - 7 elementów (2 lusterka, 5 soczewek) w 6 grupach;

Ogniskowa - 500 mm;
Kąt widzenia (na ramie 36×24 mm) – 5°;
Apertura względna - 1:6.3 (bez osłony centralnej);
Minimalna odległość ostrzenia - 2 m;
Gwint mocujący filtr (przód) - М95×1;
Gwint mocujący filtr (tył) - M34x0.5;
Mocowanie kamery - gwint T2 (M42x0.75);
Waga soczewki - 645 g;
Cechy - stała przysłona bez możliwości zmiany.

Budowa Samyang 500/6.3

Zewnętrznie obiektyw wygląda i leży solidnie w dłoniach, przyjemnie – jest to lekki jak na swój rozmiar korpus wykonany z metalu, pomalowany na biało (jak mówi się w katalogu Samyang – aby chronić przed przegrzaniem na słońcu). Z tworzywa wykonano jedynie „korek”, który zamyka mocowanie lusterka wtórnego z przodu.

Z boku przedniego obiektywu widać zwierciadło główne obiektywu oraz obcinaki światła apertury lustra wtórnego i korektora pola („marchewka”). W przeciwieństwie do sowieckiego MS ZM-7K 300/5.6 ten obiektyw ma dobre (ale dalekie od ideału) zmatowienie powierzchni wewnętrznych.

Przesłony Samyanga 500/6.3 są zaprojektowane tak, aby światło nie odbite od lusterek nie było w stanie przeniknąć przez oś matrycy kamery. Poprawia to kontrast obrazu poprzez unikanie efektu zjawy.

Samyang 500/6.3 wykorzystuje mocowanie T2, co pozwala na zamontowanie go na dowolnej lustrzance małoformatowej za pomocą odpowiedniego adaptera. Błyskowy dziób młodszych lustrzanek cyfrowych nie będzie przeszkodą.

Obiektyw ma stały otwór względny, ponieważ nie ma mechanizmu przysłony irysowej. Z elementów sterujących obiektyw ma tylko ogromny gumowany pierścień ostrości. Posiada skalę odległości ogniskowania w stopach i metrach, a także cygańską złotą tabliczkę z dumną nazwą obiektywu „SAMYANG Mirror Lens 500mm 1: 6.3 DX”. Mechanizm ogniskowania obiektywu ma łatwy i miękki, przyjemny skok, a minimalna odległość ostrzenia (MFD) to tylko 2 m - to bardzo mało jak na taką ogniskową. Przy ogniskowaniu na odległość 2 m skala fotografowania wynosi ~1:3, co jak na teleobiektyw jest bardzo fajne. Początkowo byłem nawet bardzo mile zaskoczony mechaniczną jakością obiektywu, ale szybko zdałem sobie sprawę, że w rzeczywistości fotografowanie tym obiektywem jest nieznośnie trudne. Kluczowym problemem jest to, że przesunięcie kątowe pierścienia do ustawiania ostrości od nieskończoności do MDF wynosi tylko 90 ° - każdy lekki ruch pierścienia prowadzi do gwałtownego przesunięcia bardzo cienkiej strefy ostro przedstawionej przestrzeni o kilkadziesiąt centymetrów. Dlatego na Samyang 500 / 6.3 po prostu nie da się złapać ostrości przynajmniej arbitralnie szybko (nawet jak na standardy optyki manualnej) - pierścień ostrości obraca się z niezwykle małym wysiłkiem, wymaga jakiejś nierealistycznej kwantyzacji ruchów rąk i „biegów z dala” od każdego przypadkowego oddechu.

W tym samym czasie z tym obiektywem miałem "Rubinowy 500/5.6» nowa seria zakładu Lytkarinsky. Przy podobnej płycie MDF 2.2 m (skala strzelania 1:4), pierścień do ogniskowania Rubinaru porusza się prawie 360°, poruszanie pierścieniem wymaga odpowiedniego wysiłku - ogniskowanie nie zbacza. Odsetek udanych trafień w Rubinarze 500/5.6 okazuje się znacznie, znacznie wyższy niż w przypadku Samyanga 500/6.3.

Należy zauważyć, że Samyang jest już 2.5 razy lżejszy od Rubinaru. Jednak duża masa soczewki Lytkarino wynika z wymagań dotyczących montażu systemów soczewek lustrzanych, które są niezwykle wrażliwe na naprężenia mechaniczne wynikające ze skurczu/rozszerzenia termicznego części korpusu i elementów optycznych.

Koreański obiektyw jest też znacznie bardziej kompaktowy – i to oczywiście zasługa bardziej nowoczesnej i złożonej konstrukcji optycznej w porównaniu do Rubinaru. Centralna osłona Samyanga 500/6.3 jest również dość mała w porównaniu z Rubinarem 500/5.6. Przy przybliżonym oszacowaniu średnic menisku i „korka” soczewek okazało się, że jasność biorąc pod uwagę centralne ekranowanie, Rubinar 500/5.6 powinien być jeszcze mniejszy od Samyanga 500/6.3, a ich średnice menisk są bardzo zbliżone. Ale taka ocena okazała się błędna ze względu na złożony schemat koreańskiego obiektywu: podczas sprawdzania czasów otwarcia migawki wiarygodnie wykazano, że Samyang 500 / 6.3 jest o około 1/2 stopnia „ciemniejszy” niż Rubinar.

Koreański Samyang 500 / 6.3 okazał się szczerze nieudany w projektowaniu, chociaż pobieżne badanie zewnętrzne nie zwiastowało kłopotów. To po raz kolejny przypomina mi sytuację, w której znalazł się pechowy szczęśliwy posiadacz „fajnego japońskiego (albo nie daj Boże koreańskiego) obiektywu” z lat 70. z pchlego targu - kiedy kiepskiej jakości materiały i takie konstrukcyjne koszmary są kryje się za zgrabnym wyglądem i dobrym designem, o jakim nawet inżynierom z NRD nawet nie śniło się. To nawet dziwne, że wiele osób wie, jak trudno jest złożyć ten wyprodukowany przez „ponurego geniusza krzyżackiego” Domiplan 50/2.8 po wyczyszczeniu soczewek, ale mało kto wie, że podobny problem pojawia się przy montażu drogiego słynnego japońskiego obiektywu Konica Hexanon AR 40/1.8. Tymczasem jakość wykonania obiektywu decyduje o jego właściwościach optycznych, a przy złej konstrukcji korpusu obiektywu trudno jest zachować prawidłowe odstępy między soczewkami, uniknąć zniekształceń obiektywu i odchyleń od osi. Takie wady prowadzą do gwałtownego pogorszenia jakości optycznej, bez względu na to, jak zaawansowany jest schemat.

Pozostaje tylko zastanowić się, w jaki sposób inżynierom Samyang udało się osiągnąć dokładność montażu elementów optycznych złożonej lustrzanki Samyang 500/6.3 i przezwyciężyć aberracje termooptyczne systemu. Może na próżno wydano tyle metalu na Rubinarze 500/5.6?

Właściwości optyczne Samyang 500/6.3

Pod wrażeniem recenzji Samyang 500/8 Byłem już bardzo zadowolony, że nowszy Samyang 500/6.3 tworzy całkowicie rozpoznawalny obraz z nie najgorszym kontrastem. W pewnym momencie wydawało mi się, że koreański obiektyw nie może być nawet gorszy od Lytkarinsky Rubinar – nawet wyobrażałem sobie to „zerwanie osłon”, ale te myśli zostały odrzucone na bok po obejrzeniu zdjęć na monitorze: koreański obiektyw tworzy dość słaby obraz w ostrości z zauważalną aberracją sferyczną („poświata” konturów). A przy małych odległościach ogniskowania soczewka nagle zaczyna wydawać się wyraźnie pomarańczowo-niebieska aberracja chromatyczna, co dodatkowo zmniejsza rozdzielczość. Obiektyw ma również zauważalną dystorsję poduszkową. Na brzegach kadru rozdzielczość wyraźnie spada ze względu na aberracje pola (prawdopodobnie astygmatyzm i krzywiznę pola).

Wśród pozytywnych cech można zauważyć duże zakryte pole: Samyang 500 / 6.3 może być używany bez problemów w aparatach średnioformatowych Fujifilm GFX lub z adapter zmiany biegów w pełnoklatkowych aparatach bezlusterkowych.

Samyang 500/6.3 w ogóle nie radzi sobie z podświetleniem – zasłanianie w szeregu sytuacji jest po prostu katastrofalne. Na szczęście ten problem można łatwo rozwiązać stosując głęboki kaptur. Nawet jeśli po prostu zakryjesz obiektyw dłonią przed światłem, kontrast wyraźnie się zwiększy.

Uzbrojony w statyw dokonałem bezpośredniego porównania Samyanga 500/6.3 z LZOS Rubinar 500/5.6 podczas strzelania z odległości bliskich nieskończoności. Poniżej znajdują się sparowane przykłady zdjęć wykonanych pełnoklatkowym aparatem 12 MP Sony A7 oraz obiektywy Samyang 500/6.3 i Rubinar 500/5.6, wykonane ze statywu w równych warunkach. Dla wygody wyświetlane są również ramki przycięte w 100%.

Zwróć uwagę, że zdjęcia wykonane obiektywem Samyang mają znacznie gorszy kontrast i mniej szczegółów (zwłaszcza na krawędziach kadru) niż zdjęcia wykonane Rubinarem 500/5.6. Ponadto, jak wspomniano powyżej, podczas wspólnego testu okazało się, że Samyang ma jasność biorąc pod uwagę przepuszczalność światła, o 1/2 stopnia mniej niż Rubinar 500/5.6.

Ponadto na moją prośbę oba obiektywy zostały przetestowane w LZOS w celu określenia wpływu temperatury na jakość obrazu soczewek.

Najpierw zmierzono rozdzielczość wizualną (VRS) w normalnych warunkach klimatycznych (NCC) przy użyciu stanowiska optycznego typu OS-30 zgodnie z GOST 15114-78. Jako obiekt testowy użyto przerywanej kuli nr 4 (OST 3-4400). Następnie soczewki termostatowano w komorze, schładzając z szybkością 1°C/min do 0°C i trzymano przez 2 godziny, po czym ponownie zmierzono rozdzielczość. Następnie soczewki umieszczono w aparacie, ogrzewano z szybkością 1°C/min do 40°C i trzymano przez kolejne 2 godziny. Następnie ponownie określono rozdzielczość wizualną. Wyniki testu przedstawiono w tabeli:

Z przeprowadzonych testów wynika, że ​​obiektyw Samyang 500/6,3 rozstraja się pod wpływem temperatur o ~20°C różnych od temperatury pokojowej: jego rozdzielczość spada aż 2 razy. Obecność wyraźnej aberracji sferycznej w normalnych warunkach może wynikać z błędów w fabrycznym montażu obiektywu - nawet przy bardziej złożonej konstrukcji optycznej Samyang 500/6.3 traci Rubinar prawie półtora raza w rozdzielczości. I okazuje się, że obiektyw Rubinar 500/5.6 ma tak monumentalną konstrukcję nie bez powodu – jego rozdzielczość nie zmieniła się podczas pracy w zakresie temperatur od 0°C do 40°C, a raczej nie zmieni się w szerszym zakresie. Jednocześnie nie można powiedzieć, że jego montaż jest idealny – nadal występuje astygmatyzm, który pojawia się na skutek niedostatecznie przemyślanego montażu lustra głównego.

Jeśli uzbroisz się w prostą matematykę, możesz ocenić rozdzielczość wizualną soczewek w zwykłych jednostkach częstotliwości. Znając przekątną kadru 36×24, równą ~43 mm oraz kąt widzenia obiektywu 5°, łatwo obliczyć, że rozdzielczość Samyanga 500/6.3 to 160 mm-1, a Rubinara 500 /5.6 to 220 mm-1. Jednak rozdzielczość wizualna zwykle ma kilkakrotnie większe wartości niż rozdzielczość fotograficzna, określana podczas fotografowania na specjalnym materiale fotograficznym lub matrycy. Uzyskane dane są jednak zgodne z obserwacjami poczynionymi podczas fotografowania obydwoma obiektywami.

Poniżej przykładowe zdjęcia na Samyang 500/6.3 i aparacie pełnoklatkowym Sony A7.

odkrycia

Samyang 500/6.3 dobrze pokazuje złożoność problemu budowy wysokiej jakości lustrzanek. Zaawansowana konstrukcja optyczna i zaawansowana technologicznie koreańska produkcja nie pomogły obiektywowi pokonać Rubinara 500/5.6, który ma zbliżone parametry, wykonany według starego sowieckiego schematu. A mechanizm ustawiania ostrości Koreańczyka nie pozostawia szansy na łatwe uzyskanie ostrych zdjęć. Ogólnie rzecz biorąc, warto wypróbować ten obiektyw wyłącznie w aparatach o niskiej rozdzielczości matrycy (<16 MP 36x24 mm, <8 MP APS-C) i wyłącznie do testowania super teleobiektywu i bajgla bokeh. Ani do poważnych zadań, ani do strzelania dla zabawy, obiektyw nie nadaje się. Prawdopodobnie wybierając tanią lustrzankę 500 mm warto przyjrzeć się staremu sowieckiemu MS ZM-6A 500/6.3 i radzieckim wersjom Rubinara 500/5.6.

Znajdziesz więcej recenzji od czytelników Radozhiva tutaj. Wszystkie recenzje Rodion w jednym miejscu tutaj.