Recenzja historycznego obiektywu szerokokątnego Lomography x Zenit New Russar+ 5.6/20 L39/M

Materiał o obiektywie Lomography x Zenit New Russar + 5.6/20 L39/M specjalnie dla Radożiwy przygotowane Rodion Eshmakov.

Obiektyw został dostarczony specjalnie do przygotowania artykułu przez prowizyjny sklep fotograficzny „Kutuzov Photo” (Moskwa).

Ultraszerokokątny obiektyw do pełnoklatkowych bezlusterkowców New Russar+ 5.6/20 (zwany dalej Russar+) produkowany jest w małych seriach od 2014 roku w zakładach w Krasnogorsku (Krasnogorsk, Rosja). Obiektyw ten jest owocem krótkiej współpracy KMZ z Towarzystwem Lomograficznym, jest to reedycja rzadkiego starego radzieckiego obiektywu do aparatów dalmierzowych MP-2 20/5.6 (rok wyliczenia - 1956, wyprodukowany w KMZ), z którego pochodzi różni się tylko wyglądem zewnętrznym i prawdopodobnie powłoką luminescencyjną.

Nazwa obiektywu związana jest z nazwiskiem twórcy – Michaiła Rusinowa – wielkiego radzieckiego optyka, którego zasługi są uznawane na całym świecie. O tym, jak Michaił Rusinow wynalazł (jest to naprawdę rzadki, całkowicie oryginalny radziecki obiektyw) nowoczesny obiektyw szerokokątny (na stronie Lomography Russar MP-2 jest nazywany „matką wszystkich nowoczesnych ultraszerokokątnych obiektywów https: //microsites.lomography.com/russar-lens/”) bez zniekształceń i z minimalną winietą - przeczytaj w tym artykule i na miejscu Towarzystwo Lomograficzne.

Tak więc Russar + ma przede wszystkim znaczenie historyczne, ponieważ jest optycznie identyczny z legendarnym (zgadza się - wiele osób go zna, ale niewielu go strzeliło, czego nie można powiedzieć o Helios-40) do obiektywu MP-2, a „+” dla Russara+ to większa szansa na znalezienie dobrze zachowanego egzemplarza niż w przypadku zakupu sowieckiego obiektywu. Ważne jest, aby zrozumieć, że obiektyw Russar + nie jest konkurentem dla nowoczesnych obiektywów szerokokątnych, wśród których są tak imponujące parametry, jak ttRzemieślnik 21/1.5 lub Voigltander Ultron 21/1.8.

Dane techniczne (zgodnie z katalogiem produktów KMZ, katalogiem Lomography, katalogiem GOI):
Konstrukcja optyczna - 6 soczewek w 4 grupach, „Russar”;

Ogniskowa - 19.7 mm;
Apertura względna - 1:5.6;
Kąt widzenia – 94°;
Format ramki - 36 × 24 mm (obiektyw pełnoklatkowy);
Tylna ogniskowa - ~11 mm;
Przysłona - 7 listków, bezstopniowa;
Granice przysłony - 1: 5.6–1: 22;
Ogniskowanie - ręczne;
Minimalna odległość ostrzenia - 0.5 m;
Połączenie z kamerą - gwint M39 (długość robocza 28.8 mm);
Średnica gwintu filtra - 49 mm;
Wymiary obiektywu - 55 × 38.5 mm;
Masa - 95

Wykresy odpowiedzi częstotliwościowo-kontrastowej obiektywu (MTF / CFM / MTF, funkcja widmowa użyta do obliczeń jest nieznana, dane lomograficzne):

Projekt i wykonanie obiektywu

Russar+ to bardzo mały i kompaktowy obiektyw. Jego korpus wykonano z chromowanego mosiądzu, dzięki czemu jego masa jest wyczuwalna i wynosi prawie 100 g. Dla porównania Helios-150-44 wykonany w aluminiowej obudowie waży około 2 g. Bardzo podoba mi się wygląd i klasyczny design retro obiektywu rodem z lat 1950-tych - Russar+ to przyjemność nawet na samą myśl.

Atrakcyjnie prezentują się niemal półkuliste soczewki przednie i tylne. Należy pamiętać, że tylna soczewka w ogóle nie jest chroniona przez ramkę, ponieważ mocno wystaje poza jej granice - soczewka wymaga ostrożnego obchodzenia się z nią. Wszelkie wady łąkotek z pewnością odbiją się na zdjęciach, gdyż Russar+ ma małą przysłonę, a soczewki (zwłaszcza tylne) znajdują się blisko płaszczyzny obrazu.

Układ obiektywu nie różni się od oryginalnego MP-2. Obiektyw odziedziczył również niewygodny pierścień przysłony umieszczony na przedniej stronie obiektywu.

Sama przysłona składa się z 7 płatków, które są zauważalnie błyszczące, co raczej nie wpłynie dobrze na kontrast obrazu podczas fotografowania obiektywem z zasłoniętą przysłoną. Co ciekawe, przy maksymalnym otworze względnym F/5.6 przysłona jest już nieco zamknięta, to znaczy źrenicę soczewki tworzą płatki, a nie oprawa obiektywu.

Bliższe spojrzenie na tarcze rozmycia obiektywu przy f/5.6 ujawnia, że ​​są to zaokrąglone siedmiokąty.

Wraz z kolejnymi przysłonami efekt jest wzmacniany, a rogi stają się bardziej wyraźne. Zaokrąglona przysłona o siedmiu listkach pozwala uzyskać słaby efekt czternastopromiennej gwiazdy na zdjęciu z punktowych źródeł światła w kadrze.

Problem podczas używania obiektywu może polegać na tym, że dostęp do pierścienia przysłony jest zablokowany, jeśli zainstalowany jest filtr światła. Dobrze, że gwint filtra w ogóle nie jest wyrównany z pierścieniem do regulacji przysłony, jak np Jowisz-12. Nie uchroni to jednak przed cyrkiem z końmi podczas korzystania z polaryzatora: faktem jest, że gwint filtra obraca się wraz z pierścieniem ogniskowania, więc używanie filtrów gradientowych lub polaryzacyjnych z Russar + byłoby wyjątkowo niewygodne.

Podczas ustawiania ostrości obiektyw praktycznie nie zmienia swoich wymiarów - blok obiektywu przesuwa się na bardzo małą odległość. Pierścień ostrości porusza się nieco ponad 180°, a minimalna odległość ostrzenia jest ogromna - aż 0.5 m! Skala odległości Russara+ jest mocno rozciągnięta, co w połączeniu z ogromną głębią ostrości już od otwartej przysłony zapewnia łatwe ustawianie ostrości. W większości przypadków wystarczy ustawić obiektyw na odległość hiperfokalną i zapomnieć o ustawianiu ostrości.

Jednak bardzo, bardzo nie lubię, gdy konstrukcja obiektywu nie pozwala na ogniskowanie z bliskiej odległości. Skorzystałem więc z uroku mocowania M39 o dużej długości roboczej, tak jak zrobiłem podczas używania soczewek z mocowaniem Leica M.: dzięki połączeniu pierścienia M39-M42, makrohelikoidy M42-M42 10-15 mm, pierścienia M39-M42 i cienkiego pierścienia M42-NEX zamontowałem obiektyw bez utraty ostrości na nieskończoność w pełnoklatkowym bezlusterkowcu Sony A7, będąc w stanie ustawić ostrość na ~12 cm (od matrycy), co jest znacznie ładniejsze w porównaniu do 0.5 m.

Poza ogromnym MDF-em i kiepskim pierścieniem przysłony, obiektyw nie ma poważnych wad. Wizualnie i dotykowo jest to jeden z najprzyjemniejszych obiektywów, jakie kiedykolwiek posiadałem.

Właściwości optyczne. Symulacja w Zemax: wpływ filtra z grubej matrycy na jakość obrazu

Obiektyw Russar MP-2/Russar+ ma bardzo małą tylną ogniskową wynoszącą zaledwie około 11 mm. W rezultacie promienie tworzące krawędzie obrazu padają na matrycę pod małym kątem, co prowadzi do poważnych problemów podczas używania obiektywu z aparatami cyfrowymi. Najważniejsze jest to, że w przeciwieństwie do kliszy fotograficznej, matryca aparatu ma pomijalnie dużą grubość związaną z grubością szklanego filtra nakrywkowego (filtr częstotliwościowy, filtr widmowy), grubością filtrów barwnych wzoru Bayera oraz głębokością studnia komórki półprzewodnikowej. Promienie padające delikatnie na matrycę są odchylane na skutek załamania w materiale filtra matrycy, co wpływa na równowagę aberracji całego układu. Ponadto, jeśli rozmiar subpiksela jest mały, to promienie padające ukośnie mogą po przejściu przez filtr Bayera wpaść do niewłaściwej komórki, powodując zmiana koloru - wyjątkowo paskudne nie dające się skorygować zniekształcenia kolorów, lub wręcz nie docierające w ogóle do elementu półprzewodnikowego, powodujące dodatkowe winietowanie.

Aby zapobiec przesunięciom kolorów, zaleca się stosowanie obiektywu z aparatami o małej gęstości pikseli (rozdzielczość matrycy 36×24 mm <24 MP). Na moim aparacie Sony A7 przy pełnoklatkowej matrycy 12 megapikseli nie było przesunięcia kolorów – taki był kiedyś pomysł na wzięcie A7.

Efekt filtra matrycowego można modelować za pomocą pakietu oprogramowania ANSYS Zemax. Problem polegał na tym, że nie mogłem znaleźć konstrukcji optycznej MP-2 w domenie publicznej, ale udało mi się znaleźć schemat podobnego obiektywu - Russar-25 97 / 6.3, który po prostu przeskalowałem do 20 / 5.6 bez żadnego dodatkowe zmiany w konstrukcji optycznej. Symulacja wykazała, że ​​kąt padania promieni sięga 50° od normalnej do płaszczyzny obrazu, czyli dużo – w tym przypadku filtr matrycowy powinien naprawdę znacząco wpłynąć na jakość obrazu.

Dla symulowanego obiektywu obliczono zestaw wykresów, które posłużą dalej do badania wpływu filtra matrycowego na bilans aberracji układu.

Nietrudno zauważyć, że wykres MTF obiektywu jest bardzo podobny do tego, który prezentuje Lomography. Podobno Roussar ma dobrze skorygowaną krzywiznę pola i astygmatyzm - rozkład funkcji przenoszenia kontrastu w polu jest dość równomierny, a ograniczenia jej wartości wynikają bardziej z wpływu aberracji sferycznej, o czym świadczy kształt plamki i położenie ogniska na F/5.6 względem ogniska przyosiowego.

Wiadomo, że w większości przypadków materiałem filtracyjnym jest szkło o współczynniku załamania ~1.52 (np. A9 pierwszej generacji). Dodajmy płaszczyznowo-równoległą płytkę szklaną K8 o grubości 1.5 mm przed płaszczyzną obrazu i ponownie zogniskujmy soczewkę.

Dodanie płytki symulującej filtr znacznie pogorszyło jakość obrazu w terenie. Dystorsja wzrosła do -1% („beczkowata”), gwałtownie wzrósł astygmatyzm, przez co funkcja przenoszenia kontrastu dla kierunku stycznego wyraźnie spadła po 25° od osi. Efekt jest również wyraźnie widoczny po zwiększeniu rozmiaru plamek aberracji dla punktów 40° i 50°.

Tym samym obiektyw Russar+ najlepiej sprawdzi się z aparatami, w których grubość filtra matrycowego jest niewielka (<0.5 mm). Warto zaznaczyć, że w wielu aparatach filtr matrycowy można wymienić na cieńszy (do 0.2 mm - filtry Kolari), ale jest to dość kosztowny i stosunkowo ryzykowny zabieg. Używanie Russar+ w aparatach z grubym filtrem i matrycą o wysokiej rozdzielczości (np. Sony A7R, A7R2) jest całkowicie niewłaściwe.

Właściwości optyczne. Modelowanie w Zemax: Porównanie z poprzednimi obiektywami szerokokątnymi

Mówiąc o innowacyjności Michaiła Rusinowa w rozwoju systemów ultraszerokokątnych, chciałbym podać dobry przykład pokazujący, jak dokładnie wynaleziony przez niego obiektyw różnił się od poprzednich. Aby to zrobić, rozważmy typowy dla lat czterdziestych ultraszerokokątny obiektyw typu „Topogon”, ponownie zinterpretowany przez Michaiła Rusinowa - jego wczesny Russar-1940 o parametrach 17 / 100, który przeskalowałem do 5.6 / 20 bez wszelkie dodatkowe zmiany w konstrukcji optycznej.

Choć w centralnej części kadru omawiany obiektyw jest wyraźnie lepszy od obiektywu typu Russar-25, to na brzegu pola ustępuje mu wyraźnym astygmatyzmem i aberracjami chromatycznymi. Ale najważniejsze nie jest nawet to. Obiektyw typu Topogon/Russar-17 też ma wyraźne winietowanie - około 50% dla kąta kadru.

A jeśli weźmiemy pod uwagę również spadek oświetlenia związany z kątem padania promieni na płaszczyznę obrazu, to okazuje się, że oświetlenie kadru maleje bardzo szybko i osiąga ~5% oświetlenia w centrum kadru w rogi. Oznacza to, że rogi są w rzeczywistości po prostu czarne.

Jeśli spojrzymy na diagram winietowania obiektywu typu Russar-25, przekonamy się, że po prostu go nie ma - winietowanie geometryczne obiektywu wynalezionego przez Rusinowa wynosi zero.

Ogólnie rzecz biorąc, spadek oświetlenia od środka do krawędzi obiektywu typu Russar-25 jest znacznie mniejszy w porównaniu z obiektywem typu Topogon/Russar-17.

Innymi słowy, zasługą Michaiła Rusinowa jest stworzenie zasadniczo nowego schematu optycznego obiektywu szerokokątnego, którego oświetlenie pola jest wielokrotnie większe niż oświetlenie pola znanych wcześniej obiektywów szerokokątnych. Zasady ustanowione przez Michaiła Rusinowa zostały następnie wykorzystane przez słynnego niemieckiego optyka Ludwiga Bertele przy tworzeniu półsymetrycznych szerokokątnych soczewek Biogon.

Moje doświadczenie

W przypadku użycia w aparacie bezlusterkowym Sony A7 (36 × 24 mm, 12 MP) Russar + przy otwartej przysłonie tworzy obraz o dobrym kontraście, ale daleki od idealnej ostrości - a na środku kadru pojawia się lekki efekt rozmycia jak monokl. Głównym powodem jest nieskorygowana aberracja sferyczna - w schemacie szerokokątnym Russara z sześcioma soczewkami jest ona w zasadzie nieskorygowana i dlatego kontrolowana przez przysłonę - tak jak w "peryskoplub monokl. Narożniki kadru również dalekie są od ideału - jest wyraźny astygmatyzm. Najwyraźniej pojawienie się astygmatyzmu jest spowodowane wpływem filtra matrycowego mojego aparatu.

Zniekształcenia chromatyczne i koma nie są obserwowane. Poziom zniekształceń jest wyjątkowo niski. Oświetlenie kadru od środka do rogów spada o około 1.5 stopnia ekspozycja i nie zależy od apertury, ponieważ jest ściśle związana z kątem padania promieni na matrycę. Te charakterystyczne cechy obiektywów Rusinov pozwoliły im mocno zająć swoje miejsce w kartografii, fotografii lotniczej, fotogrametrii i reprodukcji zdjęć.

Gdy przysłona spada do F/8-F/11, jakość obrazu znacznie się poprawia – obiektyw staje się wystarczająco ostry do większości zadań.

Kontrast obrazu jest dobry w normalnych warunkach, pomimo faktu, że tylko soczewki wewnętrzne są powlekane. Łąkotki nie są powlekane, ponieważ ich krzywizna jest zbyt duża, aby możliwe było równomierne nałożenie powłoki metodą osadzania próżniowego (metoda „fizyczna”) lub powlekania wirowego (metoda „chemiczna”). Przy mocnym podświetleniu mogą pojawić się odblaski i białawy welon. Te artefakty często wyglądają dość atrakcyjnie w sensie artystycznym i nie przeszkadzają zbytnio.

Niewiele można powiedzieć o bokeh obiektywu - w większości przypadków nie będzie można go zobaczyć. W przypadku używania z bardzo bliskiej odległości rozmycie tła przy f/5.6 najbardziej przypomina efekt bokeh”.Peryskop”, ale bez chromatycznych obwódek. Ogólnie rzecz biorąc, rozmycie jest przyjemne, jeśli można je uzyskać.

Poniżej znajdują się przykładowe zdjęcia wykonane aparatem Sony A7s. Fotografowanie tym obiektywem było dla mnie bardzo interesujące, chociaż rzadko używam obiektywów szerokokątnych.

odkrycia

Choć Nowy Russar+ jest uderzająco gorszy pod względem parametrów i jakości optycznej od nowoczesnych obiektywów szerokokątnych, to korzystanie z niego to przyjemność, przynajmniej ze względów estetycznych - dzięki znakomitym parametrom i poczuciu poruszającej historii. Jednocześnie obiektyw jest w stanie pokazać całkowicie wysokiej jakości, kontrastowy i ostry obraz, praktycznie pozbawiony zniekształceń i chromatyzmu - choć nie we wszystkich aparatach. Dla konesera starej, klasycznej optyki i miłośnika fotografii ulicznej jest to zdecydowanie przyjemne znalezisko.

Znajdziesz więcej recenzji od czytelników Radozhiva tutaj.