Zorkiy BK 1:2,8 F = 3.5cm P dla aparatów z Kijowa. Recenzja Rodiona Eshmakova

Materiał wg K 1: 2,8 F = 3.5 cm P specjalnie dla Radozhiva przygotowane Rodion Eshmakov (subskrybuj Instagram!)

Pierwsze powojenne obiektywy, wykonane na niemieckim sprzęcie i być może na szkle wydobytym w ramach reparacji, przy pomocy niemieckich specjalistów, nosiły nazwy zwykłe. Eksperymenty produkcyjne przeprowadzono w KMZ, co znalazło odzwierciedlenie w nazwach: BTK - „Krasnogorsk biotar” (przyszły Helios-44), ZK - „Krasnogorsk zonnar” (przyszłe soczewki Jupiter-8, Jupiter-9, Jupiter-3 i Jupiter -11) i BK - „Biogon Krasnogorsk”, przyszły Jowisz-12. Nowa optyka była z powodzeniem produkowana w małych partiach od ~1947 aż do 1951, wyczerpały się zapasy eksportowanego szkła optycznego i niemieccy inżynierowie musieli zostać uwolnieni. Nie wiadomo jednak na pewno, czy te limitowane edycje były wynikiem przeliczeń dla sowieckiego szkła przeprowadzonych przez grupę M.D. Maltseva, czy też wykorzystano w nich szkło niemieckie, ale zostały wyprodukowane przy użyciu technologii dostępnych w ZSRR. Tak czy inaczej uważa się, że obiektywy serii BTK, BK i ZK różnią się od modeli wielkoskalowych innymi właściwościami optycznymi i - często - inną mechaniką.

Bohaterem tego artykułu jest rzadki obiektyw Zorkiy BK 1:2,8 F=3,5 cm - późna wersja obiektywu BK w oprawce do aparatów kijowskich (Contax). „Zorkiy” w nazwie obiektywu to nawiązanie do oznaczenia kodowego zakładu KMZ w komunikacji (znak wywoławczy zakładu). Pierwsza wersja obiektywu BK miała stare logo producenta w postaci pryzmatu Dove bez belki („trumny”) i była produkowana w latach 1947-1948. Ten sam egzemplarz, jak wynika z numeru seryjnego, został wykonany w 1950 roku - czyli zbliża się termin zakończenia produkcji wersji małoskalowych. Co więcej, obiektyw był już produkowany jako Jupiter-12, którego najstarsi znani mi przedstawiciele zostali wypuszczeni w 1952 roku.

Przedstawiono historię rozwoju obiektywu małoformatowego „Biogon” – protoplastę Jowisza-12 w tym artykule. Pojawiło się również pytanie dotyczące konstrukcji optycznej obiektywów BK: czy ten obiektyw był oryginalnym siedmioma soczewkami Carl Zeiss Jena Biogon 35/2.8 (1937) w obudowie z emblematem KMZ, czy też był to już poprawiona wersja z sześcioma soczewkami (podobnie jak szkło Carl Zeiss Oberkochen Biogon 35/2.8 (1950)?) Istnieją więc dwie możliwości powstania BC: albo jest to soczewka przeliczona przez Maltseva przy użyciu sowieckiego szkła optycznego, albo niemieccy specjaliści byli w stanie przeliczyć siedmioobiektywowy obiektyw z 1937 r. do samodzielnego sześciosoczewkowego obiektywu do 1947 r. W obliczu takiego braku informacji i niepewności badanie tego doskonale zachowanego prototypu Jupi staje się coraz bardziej i bardziej ciekawi tera-12.

Технические характеристики

Źródło.: łącze
Konstrukcja optyczna - "Biogon" (6 soczewek w 4 grupach, spokrewniony z "Zonnar"); Psprawdź schemat
Ogniskowa - 35 mm;
Otwór względny - 1:2.8;
Kąt widzenia — 63°;
Format ramki - 36 * 24 mm;
Współczynnik przepuszczalności światła - 0.75;
Tylna ogniskowa - 7,53 mm;
Przysłona - 5 ostrzy, bez wstępnie ustawionego mechanizmu;
Granice przysłony - F / 2.8-F / 22;
Gwint do filtrów - 40.5 mm;
Minimalna odległość ostrzenia - 1 m;
Mocowanie do aparatu - bagnet Kijów / Kontakt.

Cechy konstrukcyjne

Mój egzemplarz obiektywu ma mocowanie Kyiv-Contax, czyli mocowanie zewnętrzne. Domowe przejściówki wykonane z helikoidu i bagnetu martwych kamer "Kijów" nie bardzo dobrze łączą optykę tego systemu z zewnętrznym bagnetem. Ponieważ ten obiektyw został przerobiony przez to samo sposóbco kiedyś adaptowałem Jupiter-12 do aparatu Sony: do BC było zamówienie na specjalny trzonek z gwintem M42 do podłączenia obiektywu przez makrohelikoidę M42-M42 12-17 mm i kołnierz 1 mm M42-NEX do aparatu. Ta sztuczka rozwiązuje główną wadę optyki dalmierza - wyjątkowo niewygodny MDF 1 m: dostosowany obiektyw jest w stanie ustawić ostrość zaledwie 30 cm od obiektu.

Podobnie jak oryginalny Carl Zeiss Jena Biogon 35/2.8, Zorkiy BK jest wykonany w kompaktowej aluminiowej obudowie. Blok soczewkowy obiektywu jest wpuszczony w korpus i przestrzeń bagnetową ze względu na wyjątkowo małą tylną ogniskową - tylna soczewka BC mocno wystaje, a zwykłe dekielki do niego nie pasują.

Tylna soczewka jest najbardziej wrażliwym punktem tej soczewki: jeśli przednia jest zagłębiona w korpus i jest dobrze chroniona przed wpływami zewnętrznymi, to tylna nie jest nawet chroniona przez ramkę, tj. wystaje poza nią. Dlatego w żadnym wypadku nie należy umieszczać soczewki z podparciem na tylnym bloku soczewkowym, aby uniknąć ogromnego ryzyka uszkodzenia centralnego obszaru tylnej soczewki. Bardzo trudno jest też podnieść osłony: odkręcony obiektyw muszę przechowywać na płycie MDF, bo obiektyw bardzo wystaje nawet poza płaszczyznę mocowania Sony E.

Nos obiektywu to pierścień do ustawiania wartości przysłony, połączony z gwintem do filtrów. Praca z polaryzatorem byłaby być może bardzo niewygodna: gdy się obraca, łatwo przypadkowo zrzucić ustawioną przysłonę.

Membrana BC jest taka sama jak w seryjnym Jupiter-12 - pięcioramiennym, zwłaszcza do stemplowania wprowadzonego później "Znaku Jakości" na zdjęciach. Listwy przysłony pokryte są matową ciemną farbą i są zaokrąglone.

Soczewka różni się od późnego Jowisza-12 i zastosowanego oświecenia: w BC jest blada, niebieska i różowa, co ma niewielki wpływ na widmo transmisji światła. Późne Jowisz-12 miały bursztynową powłokę, która przesuwała maksimum transmisji do zimnego niebieskiego obszaru.
Poniżej wspólne zdjęcia zmarłego Jupitera-12 (LZOS) i Zorkiy BK.

Jak widać, soczewki mają nieco inny wygląd. Jednak wczesne Jowisz-12 wyglądały zewnętrznie bardzo, bardzo podobnie do BC: miały ten sam korpus i taki sam widok tylnego zespołu obiektywu.

Nie mogłem znaleźć żadnych zalet konstrukcyjnych w BK w porównaniu z wielkoskalowym późnym Jupiterem-12, chociaż podoba mi się fakt, że tylny zespół soczewek wczesnych Jowiszów i BK jest lepiej chroniony. O wiele ciekawiej jest dowiedzieć się, jak bardzo różnią się od siebie optycznie. Czy są różne?

Właściwości optyczne. Porównanie z Jupiter-12

Na pierwszy rzut oka obiektyw nie różni się zbytnio właściwościami od Jowisza-12: BC jest bardzo ostry w centrum kadru przy F/2.8, ale bliżej krawędzi rozdzielczość spada ostro i mocno ze względu na wyraźną komę. Dzięki F/8-F/11 BC cieszy ostrym obrazem na krawędziach kadru. Ale nadal – BK i Jupiter-12, gdy porównamy je szczegółowo, okazują się różnymi soczewkami pod względem właściwości optycznych.
Jowisz-12 i BC mają inny charakter komy obserwowanej w polu obrazu. Poniżej znajdują się ilustrujące sparowane przykłady.

Seria 1:

Seria 2:

Jak widać z powyższych przykładów, śpiączka Jowisza-12 jest bardziej wyraźna, a jej wygląd jest bardziej chropowaty niż w BC. Inny charakter komy wpływa nieco na bokeh soczewek: krawędź po wewnętrznej (najbliżej środka kadru) stronie dysku rozmycia, znajdująca się na krawędzi kadru, jest bardziej wyraźna w Jowiszu-12, co wskazuje na gorszą korektę.

Seria 3:

Wyższość BC w rozdzielczości na brzegu kadru dobrze pokazuje codzienny test.

Seria 4:

Po lewej - zdjęcie na BC, po prawej - na Jowiszu-12. Pierwszy rząd to F / 2.8, drugi to F / 5.6, trzeci to F / 11.

Jupiter-12 zauważalnie traci rozdzielczość na brzegu kadru przy przysłonach F/2.8-F/5.6, z BC porównuje go tylko do F/11. Powyższe zdjęcia wyraźnie pokazują też różnicę w odwzorowaniu kolorów tych dwóch obiektywów: Jupiter-12 daje zimniejszy obraz.

Co ciekawe, BC i Jowisz-12 różnią się nie tylko stopniem korekcji komy, co można przypisać słabemu montażowi soczewki o dużej skali. Soczewki różnią się także przeniesieniem geometrii: BC ma znacznie mniej zniekształceń poduszkowych niż Jupiter-12.

Okazało się też, że Jupiter-12 gorzej radzi sobie z podświetleniem, mimo późniejszej powłoki antyrefleksyjnej.

Seria 5:

Zatem porównanie pokazuje całkowitą wyższość BC nad seryjnym Jupiterem-12, czego nie można wytłumaczyć wadą fabryczną tego ostatniego. BC ma bardziej poprawną geometrię, większą ostrość na brzegu kadru i lepszy kontrast w podświetleniu. Możliwe jednak, że występuje również „efekt małej serii”: wystarczy przypomnieć, że rzadki wczesny Industar-61L okazał się znacznie lepszy niż późniejsze wersje produkcji FED.

Bardzo lubię Jupiter-12, pomimo jego nieodłącznych wad. A jeszcze bardziej podobał mi się BC, który ma najlepszą jakość optyczną – stary i rzadki obiektyw stał się codziennością w moim aparacie.

Poniżej przykładowe zdjęcia na Sony A7 (fotografowanie w RAW, obróbka w Imaging Edge).

odkrycia

Trudno dziś z całą pewnością stwierdzić, czy szkło niemieckie było używane przez Biogony Krasnogórskie, czy też szkło sowieckie. Ale faktem jest, że Zorkiy BC znacznie różni się optycznie od swojego wielkoskalowego potomka i – niestety – prototyp po raz kolejny okazał się lepszy od masy. Tak czy inaczej, BC jest bardzo przyjemną wersją Jupiter-12 (lub Carl Zeiss Jena Biogon?), która zdenerwuje fanów tego obiektywu, być może swoją rzadkością.

Znajdziesz więcej recenzji od czytelników Radozhiva tutaj.