VEGA-3 2,8/50 (KMZ). Recenzja od czytelnika Radozhiva

Recenzja VEGA-3 2,8/50, szczególnie dla Radozhivy, przygotowane Eszmakow Rodion.

VEGA-3 2,8/50

„Vega-3” służył jako standardowy obiektyw do aparatów małoformatowych „Zenith-4” i „Zenith-5”, które nigdy nie stały się popularne i masywne ze względu na złożoność urządzenia i wysokie koszty (cena „Zenith- 4" była dwukrotnie wyższa od ceny "profesjonalnego" aparatu "Start"). Aparaty zostały zaprojektowane z myślą o niemieckim „Voightlanderze” z centralną migawką i były swego rodzaju osiągnięciem sowieckiego przemysłu: „Zenith-4” miał dołączony światłomierz i niezwykle duże jak na radzieckie aparaty pole widzenia wizjera ( 96%), co więcej, kamery zostały stworzone na wzór niemieckiego mocowania C-mount DKL i cała linia optyki do niego (w tym jedyny od dawna w ZSRR obiektyw zmiennoogniskowy Rubin-1).

Specyfikacje obiektywu

Podjęta charakterystyka stąd.

Konstrukcja optyczna: Biometar / Vega, 5 soczewek w 4 grupach;
Kąt widzenia: 45 stopni;
Rozdzielczość (0/10/20mm): 55/38/21;
Enlightenment: jednowarstwowy (kolor zależny od roku produkcji);
Gwint do filtrów: 40.5 mm;
Urządzenie przysłony: 5 płatków, „skaczące”;
Minimalna odległość ogniskowania: 1m;
Materiał obudowy: mosiądz, aluminium.
Mocowanie: bagnet C (r/o 49.9 mm).

Cechy konstrukcyjne i adaptacyjne „Vega-3”

Pierwszy obiektyw zakupiono w formie przystosowanej do bagnetu Sony A. Istotną wadą przejęcia były niepełne osiągi obiektywu w tej formie: przesłona pracowała wyjątkowo słabo, część optyczna miała luz w korpusie. Zachowano jednak wszystkie niezbędne szczegóły, a podobno nawet część mocowania aparatu. Konstrukcja obiektywu była tak nieznana ("specyficzny" remake w Sony był mylący), że musiałem kupić drugi obiektyw w nienaruszonym stanie i najpierw z nim pracować. Nie miałem żadnych zdjęć nieprzystosowanego obiektywu, ale są one dostępne w sieci (źródło: http://alii.pub/6alpff" target="_blank" title="/lenses/item/c_4804.html):

Widok nieprzystosowanego obiektywu „Vega-3” w czarnym etui

Do przebudowy na nowoczesne centralne zawory sterujące wystarczy wykonać trzpień z niezbędnym mocowaniem i przestawić mechanizm membranowy na sterowanie w pełni manualne za pomocą wystającej z boku smyczy. Pierwszy okazuje się dość prosty ze względu na bardzo dużą długość roboczą bagnetu Z, natomiast drugi będzie wymagał demontażu obiektywu z boku bagnetu i wypatroszenia mechaniki „skakania”. Minimalna odległość ostrzenia wynosząca 1 metr jest za długa, to istotna wada obiektywu. Można to jednak skorygować, zwiększając skok pierścienia ostrości o 1.5 raza (ale przy zachowaniu pełnej funkcjonalności mechanizmu – nic więcej!). Aby to zrobić, obiektyw będzie musiał zostać całkowicie zdemontowany i cieszyć się „kreatywnym” podejściem radzieckich inżynierów do projektowania korpusu i mechaniki: zamiast cienkiej nici pierścień ostrości przesuwa się po mosiężnych ostrzach i polimerze (!) Uszczelka, natomiast jej ruch jest ograniczony przez wyfrezowaną (?) część korpusu (zamiast zwykłych śrub dociskowych).

Po adaptacji obiektyw na zewnątrz różnił się od nietkniętego tylko obecnością trzpienia z gwintem M42 i pierścieniem przysłony.

Widok obiektywu skonwertowanego pod mocowanie M42.

„Vega-3” to kompaktowy (nieco więcej niż „Industar-50”) i atrakcyjny wizualnie obiektyw, przy czym trudno go nazwać wygodnym: pierścień do ustawiania ostrości jest bardzo wąski i mały, a ozdobna nakładka na nim ma bardzo ostre wypustki . Z tym obiektywem trzeba ogniskować dwoma palcami, a sam proces nie sprawia przyjemności. Jak na swój rozmiar, „Vega-3” jest dość ciężki ze względu na masywny rodzimy trzon.

„Vega-3” i Helios-44 P

Skok helikoidalny jest niewielki nawet po zakończeniu, MDF wynosi około 0.7 m. Słynny Primoplan 58 / 1.9 ma podobny MDF.

„Vega-3” z naciskiem na „nieskończoność”

„Vega-3” z naciskiem na MDF.

Zaletą jest nietypowa (w porównaniu np. z bardzo podobnym obiektywem Vega-11U) duża tylna ogniskowa obiektywu (jego rozmiar podyktowany był koniecznością umieszczenia centralnej przesłony obiektywu): obiektyw nie będzie dotykał lusterko nowoczesnej tylnej grupy soczewek CZK.

Widok tylnej grupy soczewek adaptowanego obiektywu Vega-3.

Przysłona obiektywu ma pięć błyszczących, zaokrąglonych ciemnych listków i jest regulowana bezstopniowo od F/2.8 do F/16 w przystosowanej wersji. Tak więc, gdy apertura jest zamknięta, pięciościany („znaki jakości”) szybko pojawią się w bokeh, a dziesięcioramienne gwiazdy będą obserwowane z punktowych źródeł światła.

„Vega-3” z zamkniętą przysłoną.

„Vega-3” przyciąga swoimi niewielkimi rozmiarami i pięknym wyglądem, choć ceną kompaktowości w tym przypadku jest niewygodny pierścień do ustawiania ostrości i duża płyta MDF. Obiektyw można łatwo dostosować do każdego nowoczesnego, małoformatowego CZK, przy użyciu minimum elementów zewnętrznych.

Właściwości optyczne Vega-3

Optycznie Vega-3 nie można nazwać zwykłym obiektywem. Obiektyw jest bardzo, bardzo ostry w centrum kadru (ostrzejszy niż Helios-44 i pięćdziesiąt dolarów Industarów)! Ale zachwyt zastępuje chęć pocierania oczu patrząc na brzeg kadru: rozdzielczość bardzo szybko spada od osi głównej – w wartościach bezwzględnych jest znacznie niższa niż w przypadku Helios-44, a jej spadek jest znacznie bardziej zauważalny niż Industars. Spadek rozdzielczości jest spowodowany najsilniejszą komą, sferyczną („miękką”) i aberracja chromatyczna będąc na bardzo dobrym poziomie. Najlepszą jakość obrazu można osiągnąć przy przysłonie ~F/8.

Obraz obiektywu przy F / 2.8.

Obiektyw obrazu przy f / 8.

Kontrast obiektywu nie jest zły, odwzorowanie kolorów jest przesunięte w ciepły obszar. W podświetleniu obserwuje się błyski różu i fioletu, a obraz jest nasycony różowo-czerwonym odcieniem. Błyszczące listki przysłony również przyczyniają się do spadku kontrastu obiektywu przy zamkniętych przysłonach.
Ponadto „Vega-3” ma zauważalne winietowanie geometryczne, szacowane na poziomie Helios-44 (tj. około 50%).
Jak wiadomo, wady obiektywu składają się na jego indywidualny obraz, a Vega-3, bajecznie daleki od ideału, ma również bajeczny bokeh: punktowe źródła światła rozmywają się w jaskrawe łuski, które „rozlatują się” ze środka kadru. Bokeh jest w pewnym sensie „rewersem” Primoplana 58/1.9 i Westrona 35/2.8. Na zasłoniętych przesłonach rozmycie tła nie ma konkretów.

odkrycia

Tak więc „Vega-3” przy otwartym otworze jest soczewką o co najmniej jednym (centralnym) składzie. Korzystanie z obiektywu może być również ograniczone specyficznym bokeh i zachowaniem z tyłu. Takie cechy w żadnym wypadku nie charakteryzują Vega-3 jako dobrego sztabu, co nie powinno przynosić niespodzianek. Niemniej jednak to właśnie wady sprawiają, że ten obiektyw jest jednym z najciekawszych „pięćdziesięciu kopiejek” epoki sowieckiej.

Znajdziesz więcej recenzji od czytelników Radozhiva tutaj.